एका माणसाला देव प्रसन्न झाला. तुला हवे ते माग असा
वर मिळाल्यावर, त्याने
सोने मिळण्यासाठी मला वर दे त्यामुळे मी श्रीमंत होईन. देवाने, तुला परीस मिळेल आणि
तुझ्याकडे जे लोखंड असेल,
दिवसभरात त्याला परीसाचा स्पर्श झाल्यावर लोखंडाचे सोन्यात रूपांतर होईल. तू
श्रीमंत होशील असे सांगितले. तो माणुस परीसाच्या शोधात निघाला. लोखंड प्रत्येक
दगडाला लावून तो पहात होता. अस करता करता संध्याकाळ झाली. सूर्यास्त होता होता
त्याला वाटलं अरे,आपल्याला
परीस तर मिळालाच नाही! फक्त एक क्षणभर त्याची नजर हातातल्या लोखंडाकडे गेली.
त्याचे पुर्णपणे सोने झाले होते. पण परीस कुठे येऊन गेला तेच लक्षात आल नाही.
आनंदाचंही असच आहे. आयुष्यात जाताजाता ,लहान
सहान प्रसंगातून आपल्याला आनंद मिळत असतो. फक्त त्याच्याकडे जाणीवपूर्वक लक्ष दिल
पाहिजे.
बर्‍याच
दिवसानी आज खूप खरेदी केली. अगदी मनासारखी. आनंद झाला. खरेदी करण हाही आनंदाचा एक
प्रकार. आयुष्यात आपण नेहमी कुरकुरतच असतो. सकाळी उठल्यापासून ते रात्री झोपेपर्यन्त
फक्त आपल्याला दिवस भरात काय कमी पडलं हेच डाचत असत. पण काऊंट युवर ब्लेसिंग्स म्हणतात
तस करायच ठरवल तर अगणित सुखं आपल्याला दिसू शकतील. जेव्हा तुम्ही दु:खात आहे अस
तुम्हाला वाटत. तेव्हा फक्त आनंदाचे प्रसंग आठवा.
योगा इंस्टिट्यूट ,
मुंबईला योग प्रशिक्षण घेत असताना प्रथम मी सात दिवसांचा बेसिक कोर्स केला होता. तो
निवासी कोर्स होता. त्यामध्ये रोज रात्री पाच सकारात्मक गोष्टी लिहायला सांगायचे.
पहिले दोन दिवस आठवून आठवून लिहिल्या. चांगल्या गोष्टीही आठवाव्या लागतात हे
त्यावेळी कळलं. नंतरच्या दोन दिवसात फारसे प्रयास पडले नाहीत आठवायला. शेवटच्या
दिवशी मात्र किती लिहू आणि काय लिहू असे झाले. बागेत जमिनीवर पडलेली, झाडांची वाळलेली पान उचलून
कचर्‍याच्या टोपलीत टाकण हे सुद्धा किती आनंद देणार आहे, हे त्यावेळी कळल.किती छोट्या
छोट्या गोष्टी असतात, ज्यातून
आपल्याला आनंद मिळत असतो. पण आपण त्याकडे कानाडोळा करत असतो. लक्षात आल न आल अस करून नजरअंदाज करत असतो. कोकीळ
पहाटे पंचम लावतो तेव्हाचा स्वर मोबाईलच्या रिंग टोनवरही नाही मिळणार. आनंददायी
सुप्रभातीचा स्वर. जेव्हा आपण स्वत:साठी वेळ देतो, काही वेळ खरोखरीच एकांतात बसतो. तेव्हा बाहेरची प्रलोभन
काही काळासाठी मोह निर्माण करण थांबवतात. आपण फक्त स्वत:वर आणि स्वत:वरच मन
केन्द्रित करू शकतो. जेव्हा मनात विचारांची मालिका निर्माण होते तेव्हा
जाणीवपूर्वक कोणते विचार मनाच्या आधीन ठेवायचे हे ठरवता येते. अशावेळी फक्त सकारात्मक, आनंदी विचारच मनात आणले, तर मनाची स्थिती प्रसन्न
रहाते.
शालांत परीक्षेचा निकाल लागताना किती
हुरहूर वाटत असते ! कुठल्याही कसोटीला उतरताना त्याच्या निकाला विषयी मनात उगाचच
धाकधूक असतेच. त्या हुरहुरीतही एक वेगळाच आनंद लपलेला असतो. रिझल्ट लागल्यानंतर
पुढची ,आयुष्याची दिशा ठरवणारी शाखा
निवडण ,त्या निर्णयातही एक आनंद
असतो. कॉलेजच वातावरण म्हणजे मोहमयी दुनियाच असते. अभ्यासूपणाबरोबरच आपल्या
व्यक्तिमत्वाची छाप पाडण्यासाठी प्रत्येकाची धडपड असते . माझ्याकडे गाडी, बाइक, आय फोन आहे ,तुझ्याकडे काय आहे विचारल्यावर
, माझ्याकडे माझ मेरीट(कौशल्य)
आहे. (दीवार चित्रपटातला संवाद आठवा. मेरे पास मा है या धर्तीवर) हे सांगताना होणारा आनंद , एखादी वर्गमैत्रीण किंवा
वर्ग मित्र यांच्याशी होणार्‍या दिलखुलास गप्पा ,कॉलेज बंक करून पाहिलेले सिनेमा आणि झाडाखालच्या गप्पा. खूप
खपून रांधलेल जेवण पाहुण्यांनी स्तुति करून खाल्लं त्याचा अवर्णनीय आनंद.
वाढदिवसाला मिळालेल सरप्राइझ गिफ्ट. खूप लांबवर अचानक केलेली ड्राइव्ह. समुद्राची
गाज ऐकत बिचवर घालवलेला शांत संध्यासमय. तापलेल्या मातीत पडलेल्या पाहिल्या
पावसाने येणारा मातीचा सुगंध. मनभर आनंद देणारा. आनंदी आनंद गडे , जिकडे तिकडे चोहीकडे, या बालकवींच्या ओळी आठवतात.
जगात मोद सगळीकडेच भरलेला आहे. मग आपल्या आतमध्ये आनंद का असू नये? आनंद म्हणजे ओठांच्या
महिरपीचा विस्तार. ओठ मुडपले तर त्रासच. त्यापेक्षा विनासायास ओठावर हसू येऊ द्या.
------------------सविता नाबर
No comments:
Post a Comment